ارنست همینگوی به دلیل اینکه یکی از قدردان ترین نویسندگان داستانی آمریکایی است، مشهور است. با این حال، زندگی شخصی او نیز بسیار جالب است. شخصیتی سرسخت، سخت گیر، شراب خوار، بزرگتر از زندگی که شکارهای بزرگ را در ساوانا شکار می کند، تورادورها را تشویق می کند، جنگ ها را پوشش می دهد و همیشه، همیشه می نویسد. با خواندن بیوگرافی ها و گزارش های بی شماری از زندگی همینگوی، به راحتی می توان این واقعیت را دریافت که همینگوی از برخی بیماری های روانی جدی نیز رنج می برد. او مطمئناً یک بدجنس واقعی بود، اما می توانست یک تحریک کننده واقعی هم باشد! با دانشگاه کسب و کار همراه باشید.
یک بازمانده
همینگوی نیز یک بازمانده واقعی است. او با دردهای زیادی مثل سیاه زخم، مالاریا، ذات الریه، اسهال خونی، سرطان پوست، هپاتیت، کم خونی، دیابت، فشار خون بالا، دو سانحه هوایی، پارگی کلیه، پارگی طحال، پارگی کبد، له شدن مهره و شکستگی جمجمه زندگی کرد. به نظر می رسد تنها چیزی که می تواند همینگوی را بکشد خود همینگوی بود. افسوس که دقیقاً همین اتفاق افتاد. او بر این باور بود که اف بی آی وسایل او را غارت می کند و او را دنبال می کند
این و سایر اپیزودهای روان پریشی مرزی همسرش را بر آن داشت تا او را در بیمارستان روانی بستری کند. در آنجا، او شوک الکتریکی دریافت کرد تا اینکه دیگر نامش را به خاطر نداشت، چه برسد به نوشتن. او مدت کوتاهی پس از سی و ششمین شوک الکتریکی خود را کشت. از قضا، اف‌بی‌آی اعتراف کرد که همینگوی را تعقیب کرده و وسایل او را غارت کردند.
غرق شدن در زندگی ارنست همینگوی
“زندگی هر مردی به همین شکل به پایان می رسد. تنها جزئیات نحوه زندگی و نحوه مرگ او است که یک مرد را از دیگری متمایز می کند. “
گاهی اوقات، رمزگشایی از قسمت های زندگی همینگوی و افسانه او دشوار است. خوشبختانه اطلاعات زیادی در مورد زندگی او وجود دارد. زندگی همینگوی از زمان تولد در اوک پارک، ایلینوی، از طریق رمان‌هایی که از تجربیات خودش گرفته شده بود تا مرگش در 62 سالگی، به‌طور کامل ثبت شد. با این حال، افتادن در چاه عمیقی که زندگی همینگوی بود و هرگز بیرون نیامد، آسان است.
مایکل رینولدز، نویسنده چندین کتاب درباره زندگی همینگوی می‌گوید: اگر بیش از حد به همینگوی توجه کنید، توانایی درک او را از دست خواهید داد.
تولد ارنست همینگوی
همینگوی در سال 1899 متولد شد و مانند هر کودکی که در سپیده دم قرن جدید به دنیا آمده بود، دوران کودکی او با دوره ای از پیشرفت و تغییر سریع که ایالات متحده را فرا گرفت، مشخص شد. پدرش پزشک و مادرش نوازنده بود. والدین همینگوی با هم تأثیر زیادی بر نویسنده گذاشتند و او را به علوم و استدلال عینی و همچنین هنر علاقه مند کردند. رد گریفین، مورخ و عضو هیئت مدیره بنیاد ارنست همینگوی پارک اوک، می گوید: او واقعاً با محیطی غنی از فرهنگ، مذهب و علوم بزرگ شد.
پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان، همینگوی به کانزاس سیتی نقل مکان کرد و در آنجا به عنوان یک گزارشگر تازه کار برای استار مشغول به کار شد و اخبار محلی را که شامل آتش سوزی، اعتصابات کاری و جنایت می شد، پوشش می داد. این دوره کوتاه بین سال‌های 1917 و 1918 تأثیر زیادی بر او به‌عنوان نویسنده گذاشت، همانطور که خود همینگوی بعداً اذعان کرد. در این زمان بود که همینگوی نثر ساده خود را با «جملات کوتاه توضیحی» شکل داد.
داستان به ارتش پیوستن همینگوی
ارنست همینگوی یک کاشف متولد شد، او قدرت ذهن بالایی داشت و برای جنگیدن در ارتش نام نویسی کرد. به دلایل پزشکی، او اجازه نداشت به عنوان سرباز خدمت کند، بنابراین در عوض، به عنوان راننده آمبولانس برای صلیب سرخ داوطلب شد. بر اثر شلیک خمپاره و مسلسل از ناحیه دو پا مجروح شد. این مانع او نشد که سربازان دیگرش را به امنیت برساند و از خط آتش خارج شود که باعث شد مدال نقره شجاعت نظامی ایتالیا را به ارمغان آورد، علیرغم اینکه حتی ایتالیایی نبود. همینگوی تکه ترکش را به همراه تعداد انگشت شماری از تجهیزات دیگر از جمله حلقه ای با تکه گلوله، در یک کیف پول چرمی کوچک نگه داشت.
ارنست همینگوی زمانی که در بیمارستان میلان بستری بود، عاشق یک پرستار شد. به گفته محققان، این تجربه او را الهام بخش کرد و تلاش کرد تا کتاب کلاسیک “وداع با اسلحه” (1929) را بنویسد. داستان یک راننده آمبولانس جنگ جهانی اول که در عمل مجروح می شود و به دنبال پرستارش می افتد. هر چند پایان بسیار تراژیک تر است.
حضور در جنگ
در واقع، در طول جنگ دوم، همینگوی قایق ماهیگیری خود را با تجهیزات جهت یاب، مسلسل و نارنجک برای شکار زیر قایق های نازی ها در اقیانوس اطلس مجهز کرد. پسر ارنست همینگوی در خاطراتش نوشت که آنها فقط یک زیردست دیده اند. خیلی دور بود و خیلی سریع بود که نمی‌توانستند آنها را بگیرند، بنابراین چیزی اتفاق نیفتاد. آنها همچنین تمرین کردند که چگونه با منفجر کردن لاک‌پشت‌های دریایی نارنجک‌ها را به سمت زیرنشین‌ها پرتاب کنند. همینگوی هرگز برای حیوانات احترام قائل نبود، واقعیتی که به طور گسترده شناخته شده است. با این وجود، هیچ نویسنده آمریکایی به اندازه ارنست ارنست همینگوی با نوشتن درباره جنگ در اوایل قرن بیستم عجین نیست. او آن را از نزدیک تجربه کرد، از خطوط مقدم بی شماری پیام نوشت و از جنگ به عنوان پس‌زمینه بسیاری از به یاد ماندنی‌ترین آثارش استفاده کرد.
علایق ارنست همینگوی
همینگوی که در فضای باز ماهر بود، عاشق شکار و ماهیگیری بود. او به همان اندازه در خانه خود احساس می کرد که در حال تعقیب شیرها در آفریقا یا گشت و گذار در جریان خلیج فارس در جستجوی مارلین و ماهی تن است. با توجه به حساب‌های شخصی و نامه‌های ارسال شده به دوستان، وقتی در سافاری‌ها در آفریقا بود بیشترین احساس انگیزه و زنده بودن را داشت. او به قدری شکارچی خوبی بود که در طول دومین سافاری خود، نگهبان بازی محلی او را به طور موقت مسئول منطقه ای که در آن اقامت داشت، کرد.
در آثار داستانی استادانه‌اش، از روایت معروفش از یک سافاری آفریقایی در «زندگی شاد کوتاه فرانسیس مکومبر» تا قسمت‌هایی درباره شکار اردک در «آن سوی رودخانه و درون درختان» منعکس شده است. او همچنین یک کتاب کامل درباره تجربیات شکار خود به نام «همینگوی در شکار» نوشت که شامل گزیده‌هایی از رمان‌ها و داستان‌های دوست‌داشتنی او به همراه قطعات روزنامه‌نگاری از مجلاتی مانند Esquire و Vogue است. ادامه مقاله را در دانشگاه کسب و کار بخوانید.
او ورزشکار بود
“نوشتن من هیچ است، بوکس من همه چیز است.” همینگوی
یکی دیگر از علایق زندگی او بوکس بود. او این ورزش را از دوران کودکی انجام می داد و در آن بسیار خوب بود و در مقطعی به عنوان یک بوکسور آماتور موفق شناخته می شد. او حتی یک رینگ بوکس در حیاط خلوت خانه خود در کی وست درست در کنار استخر ساخته بود تا بتواند با میهمانان مسابقه دهد. وقتی خودش بوکس نمی کرد، گاهی اوقات به عنوان داور بازی می کرد. یک بار او داور مسابقه ای بود که یکی از یارانش تا سر حد آزار مورد ضرب و شتم شدید قرار می گرفت، اما مبارز هرگز عقب نشینی نمی کرد و هر بار که ناک داون می شد بلند می شد.
مدیر جنگنده “درخشش” فوربس در یک نقطه به اندازه کافی حوله را روی زمین پرت کرد تا به او پیام بدهد. نه داور معمولی شما، همینگوی حوله را برداشت و از رینگ بیرون انداخت. این چند بار رفت و برگشت تا اینکه شاین، خشمگین مانند گاو نر، پا به رینگ گذاشت و داور را مشت کرد. تنها بعداً بود که شاین فهمید مردی که او مشت کرده بود کسی جز ارنست همینگوی نبود. با خجالت به خانه ارنست همینگوی رفت تا عذرخواهی کند. همینگوی اصلاً از این اتفاق ناراحت نشد و این دو در نهایت با هم دوست صمیمی شدند.
ورزش بوکس
در نمونه معروف دیگری، همینگوی نه تنها مهارت های برتر خود در بوکس بلکه توانایی های ماهیگیری خود را نیز به نمایش گذاشت. همینگوی در حالی که در یک تورنمنت ماهیگیری در بیمینی بود، پس از اینکه بهتر از برخی از قهرمانان قبلی که تمام زندگی خود را ماهیگیری می کردند، از آب ماهیگیری کرد، مردم محلی را عصبانی کرد. برای جبران آن، ارنست همینگوی به مردم محلی پیشنهاد داد که پول از دست رفته مسابقات خود را پس دهند؛ اما نه رایگان! رقبا باید با پاپا بزرگ برای سه راند وارد رینگ می شدند و برنده می شدند. یکی از رقبا مردی بود که مردم محلی می گفتند می تواند «پیانو را روی سرش حمل کند». همینگوی 35 ساله که تحت تأثیر قرار نگرفت، او را در کمتر از یک دقیقه و نیم شکست داد. سه رقیب دیگر نیز به سرنوشت مشابهی دچار شدند.
روحیه رقابتی
ارنست همینگوی که غول‌آلود بود، کسانی را که شهرت ماچویی او را خدشه‌دار می‌کردند، ساده نمی‌گرفت. یکی از اپیزودهای قابل توجه مربوط به درگیری بین همینگوی و نویسنده همکارش، مکس ایستمن، در دفتر ناشرشان در یک روز در سال 1937 است. همینگوی وقتی در مقاله جدید ایستمن خطی پیدا کرد که عبارت بود از “از پشت موهای دروغین سینه خود بیرون بیا، ارنست همینگوی.” همه ما شما را می شناسیم. او با ایستمن روبرو شد و با سبک عجیب خود نویسنده را به چالش کشید. او این کار را کرد تا پیراهنش را در بیاورد و ببیند چه کسی موهای سینه بیشتری دارد.
نیازی به گفتن نیست که همینگوی بیشترین مو را داشت. همینگوی پیروز، با کتاب خودش به صورت ایستمن ضربه زد. طبق یک مقاله نیویورک تایمز در سال 1937، ظاهرا ایستمن پس از آن همینگوی را روی میز پرتاب کرد و او را روی سرش در گوشه ای انداخت. همینگوی این اتفاق را تکذیب کرد و یک چالش جدید ارائه کرد:
“اگر آقای ایستمن مهارت خود را جدی بگیرد، اگر به نظر می رسد که او به دنبال داستان نویسی نرفته است، پس اجازه دهید از تمام حقوق پزشکی و ادعاهای قانونی برای جبران خسارت چشم پوشی کند و من 1000 دلار برای هر موسسه خیریه ای که به نفع او باشد، برای خودش قرار خواهم داد. سپس به اتاقی می رویم و او می تواند کتابش را برای من بخواند – بخشی از کتابش در مورد من. خوب، بهترین مرد در را باز می کند.
یکی از رمان های معروف او
رمان «خورشید نیز طلوع می‌کند» اثر همینگوی در سال 1926، جشن سالانه سن فرمین پامپلونا را از یک رویداد محلی به رویدادی بین‌المللی به رسمیت شناخته شده تبدیل کرد که هر سال حدود یک میلیون بازدیدکننده را به خود جذب می‌کند. این رمان سفری را توصیف می‌کند که گروهی از بوهمیایی‌ها از پاریس به پامپلونا در دهه 1920 انجام داده‌اند و از شخصیت‌هایی الهام گرفته شده است که او در فرانسه پس از جنگ با او ملاقات کرد و اولین بازدید او از پایتخت ناوارا به همراه همسر اولش هادلی در سال 1923.
در نیویورک تایمز مقاله ای از سال 1932، یک روزنامه نگار می نویسد: «آقای. ارنست همینگوی حداقل گاوبازی را بلد است، همانطور که ورزش نویسان متخصص در کشور ما، بیسبال، فوتبال، مسابقه یا مبارزه را می شناسند. او آن را به خوبی می‌داند که گاهی تنها معرفی یک بانوی مسن فوق‌العاده منحصربه‌فرد به‌عنوان همکار نویسنده، چند انحراف در مورد مرگ، ادبیات مدرن و زندگی جنسی، همراه با سبک بسیار مردانه نویسندگی آقای همینگوی، خواننده را از این موضوع نجات می‌دهد. غرق شدن در سیل نکات فنی.» همینگوی در قطعه ای برای ستاره تورنتو در سال 1923 نوشت که گاوبازی «نماد مبارزه بین انسان و جانوران است. سه عمل درام عبارتند از ورود، کاشت باندریلوها و مرگ گاو نر. یک کانادایی در کنار رینگ.”
“من می نوشم تا دیگران را جذب کنم.”
در واقع، ارنست همینگوی آنقدر مشتاق بدنام الکل بود که حتی افسانه ای وجود دارد که اختراع کوکتل معروف «مری خونین» را به او نسبت می دهد. افسانه می گوید که این نوشیدنی برای اولین بار در پاریس برای همینگوی سرو شد. طبق داستان، پزشکان او را از مصرف مشروبات الکلی منع کرده بودند و همسرش، مری، او را نگه داشته بود. متصدی بار در ریتز نوشیدنی ودکا و آب گوجه فرنگی را با او مخلوط کرد، مشروب الکلی که به لطف سایر مواد قوی دیگر قابل تشخیص نبود. این کوکتل پس از اینکه از “همسر خونین” خود بهتر شد، به نام او تعمید داده شد. تعدادی از منابع این افسانه را رد کرده اند.
با این حال، درست است که او در طول مدت حضورش در هاوانا یک نوشیدنی اختراع کرد: پاپا دوبل. روزنامه نگاران و مهمانان دستور نوشیدنی را برای آیندگان ثبت کردند، اما اختلاف نظرهای کوچکی در مورد مخلوط دقیق وجود دارد.
ناتوانی ارنست همینگوی
همینگوی پس از رسیدن به دهه شصت، متوجه شد که دیگر نمی تواند بنویسد. در بهار 1961، از او خواسته شد تا در یک جلد ارائه برای مراسم تحلیف جان اف. کندی، چیزی مختصر ارائه دهد. فقط یک جمله او نتوانست این کار را انجام دهد. او به یکی از دوستان نزدیکش گفت: «دیگر نمی‌آید» و در حین گفتن اشک می‌ریخت.
ارنست همینگوی در پایان عمرش مملو از توهمات پارانوئیدی بود. او فکر می کرد که دوستانش قصد قتل او را دارند. او فکر می‌کرد دو مرد که تا دیروقت در یک بانک کار می‌کردند، «فدرال رزرو» حساب‌های بانکی او را حسابرسی می‌کردند. مقاله ای که در سال 2006 منتشر شد، زندگی او را از طریق بررسی و بحث در مورد بیوگرافی، ادبیات روانپزشکی، مکاتبات شخصی، عکس ها و سوابق پزشکی مورد بررسی قرار داد.
روانپزشکان نتیجه می گیرند که شواهداز تشخیص اختلال دوقطبی، وابستگی به الکل، آسیب مغزی تروماتیک و احتمالاً ویژگی های شخصیتی مرزی و خودشیفته حمایت می کند. در اواخر زندگی، ارنست همینگوی همچنین علائم روان پریشی را بروز داد که احتمالاً مربوط به بیماری عاطفی زمینه ای او و اعتیاد به الکل و آسیب مغزی تروماتیک بود. همینگوی از مکانیسم‌های دفاعی مختلفی از جمله خوددرمانی با الکل، سبک زندگی پرخاشگرانه و پرخطر و نویسندگی استفاده کرد تا بتواند با رنج ناشی از بیماری‌های پیچیده اختلالات روانپزشکی مرتبط خود کنار بیاید.
شمایی که مقالات ما را دنبال می‌کنید اهمیت مطالعه را می‌دانید. مقالات ارائه شده در دانشگاه کسب و کار جزء به روزترین مقالات موجود می باشد. از همراهی شما دوستان علاقه مند به کسب و کار کمال سپاس را داریم.
