در دل تاریخ ادبیات فارسی، نام فردوسی همچون ستاره‌ای درخشان می‌درخشد. او نه تنها شاعر بزرگ ایران، بلکه نگهبان زبان و فرهنگ غنی این سرزمین است. فردوسی با خلق اثر جاودانه‌اش، شاهنامه، به ما یادآوری می‌کند که هویت و تاریخ ما در کلمات و داستان‌ها نهفته است. این شاعر بزرگ، با قلمی توانا و دلی پرشور، به روایت حماسه‌ها و افسانه‌های ملی پرداخت و در دل هر کلمه، عشق به وطن و فرهنگ را زنده نگه داشت.
ما در این مقاله از دانشگاه کسب و کار به زندگینامه فردوسی، آثارش و تأثیر عمیق او بر زبان فارسی و ادبیات ایران خواهیم پرداخت. پس بیایید با هم به دنیای شگفت‌انگیز فردوسی سفر کنیم و از میراث ادبی او بهره‌مند شویم.
سال‌های ابتدایی زندگی ابوالقاسم فردوسی
ابوالقاسم فردوسی طوسی در سال ۳۱۹ هجری شمسی (یا ۳۲۹ هجری قمری، مصادف با ۹۴۰ میلادی) در روستای پاژ توس به دنیا آمد. خانواده او از دهقانان ثروتمند و صاحب زمین‌های وسیع بودند و پدرش به دلیل دارایی‌های زیاد، جایگاه اجتماعی و مالی خوبی در شهر طوس داشت. این شرایط اقتصادی مساعد باعث شد که فردوسی دوران کودکی و نوجوانی خود را در آسایش و رفاه سپری کند.
دوران جوانی و تحصیلات
تمکن مالی خانواده فردوسی به او این امکان را داد که بیشتر وقت خود را به مطالعه کتاب‌های مختلف اختصاص دهد. او به ویژه به تاریخ ایران علاقه‌مند بود و هرچه بیشتر در این حوزه غرق می‌شد، به داستان‌های کهن فارسی نیز بیشتر جذب می‌شد. این علاقه عمیق به ادبیات و تاریخ، در نهایت او را به این فکر انداخت که مجموعه‌ای بزرگ و عظیم درباره داستان‌های حماسی و کهن ایرانی بنویسد.
تأثیرات فرهنگی و سیاسی
زندگی فردوسی در دوران سلطنت پادشاهان سامانی سپری شد. این دوره، زمانی بود که سامانیان به ادبیات و هنر توجه ویژه‌ای داشتند و برای نویسندگان و شاعران ارزش زیادی قائل بودند. این حمایت فرهنگی به فردوسی این امکان را داد که آثار خود را با اطمینان بیشتری خلق کند و به دنبال تحقق آرزوهای ادبی خود برود.
زندگی شخصی فردوسی
تاریخ دقیقی از ازدواج ابوالقاسم فردوسی در دست نیست؛ اما بر اساس نوشته‌ها، او دارای دو فرزند، یک پسر و یک دختر بود. پسر او در سال ۳۵۹ هجری قمری به دنیا آمد، اما متأسفانه فردوسی در زمان حیات خود، پسرش را از دست داد. این فقدان عاطفی تأثیر عمیقی بر زندگی فردوسی گذاشت و در آثارش نیز می‌توان نشانه‌هایی از این درد را مشاهده کرد.
در واقع، زندگی فردوسی، با تمام چالش‌ها و موفقیت‌هایش، نمایانگر یک شاعر بزرگ است که با عشق به تاریخ و فرهنگ ایرانی، تلاش کرد تا میراث ادبی کشورش را زنده نگه دارد. او با قلمش داستان‌های کهن را به نسل‌های آینده منتقل کرد و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شاعران تاریخ ایران شناخته شد.
چالش‌های زندگی حرفه‌ای فردوسی
چنان‌چه گفته شد، سال‌های زندگی ابوالقاسم فردوسی مصادف با دو حکومت مهم در تاریخ ایران، یعنی سامانیان و غزنویان بود. در دوران حکومت سامانیان، فردوسی شاهد شکوفایی ادبیات و حمایت‌های گسترده از شاعران و نویسندگان بود. اما با روی کار آمدن غزنویان، دوران خوشی که در زیر سایه سامانیان تجربه کرده بود، به پایان رسید و فردوسی با چالش‌های جدیدی روبه‌رو شد.
منظوم کردن شاهنامه
فردوسی برای نوشتن شاهنامه، که اثری به این عظمت و بزرگی بود، حدود ۳۰ سال زمان صرف کرد. او تمام ثروت خود را در این راه از دست داد و سال‌های طولانی را به تحقیق و نوشتن اختصاص داد. با وجود تمام تلاش‌هایش، منابع معتبری از زندگی این شاعر بزرگ وجود ندارد و تاریخ دقیقی از وقایع زندگی فردوسی ثبت نشده است.
بر اساس روایت‌ها، فردوسی تصمیم به منظوم کردن شاهنامه را بین سال‌های ۳۷۰ و ۳۷۱ هجری قمری گرفت، اما می‌توان گفت که او از سال‌های نوجوانی و جوانی‌اش نیز مشغول سرودن اشعار مختلف بوده است.
حمایت‌های سلطنتی و بی‌مهری‌ها
پس از اینکه فردوسی تمام ثروت خود را در راه نوشتن شاهنامه از دست داد، بزرگان خراسان تصمیم گرفتند به او کمک مالی کنند تا بتواند اثر حماسی بزرگ خود را به پایان برساند. در واقع، در دوران سامانیان، فردوسی حمایت‌های زیادی از سوی حکما و ادیبان دریافت می‌کرد، اما با روی کار آمدن غزنویان، اوضاع به شدت تغییر کرد و فردوسی از حمایت‌های خود محروم شد.
فردوسی، با حس عمیق ایران‌دوستی و اخلاق‌گرایی، تصمیم به سرودن شاهنامه گرفت. او هرگز به تملق و چاپلوسی از شاهان دربار برای کسب اعتبار و حمایت نیندیشید. با این حال، در سال‌های پایانی عمرش، به دلیل تنگدستی شدید، ناچار شد تا بخش‌هایی از شاهنامه را ویرایش کند و به سراغ سلطان محمود غزنوی برود.
سبک خواندن شاهنامه توسط سلطان محمود
سلطان محمود غزنوی، به دلیل کینه‌ای که از فردوسی داشت، رفتار شایسته‌ای با او نداشت و شاهنامه را اثری سبک و بی‌ارزش دانست. فردوسی هرگز شاهنامه را برای پادشاهی نسرود و از آن پولی نخواست، اما تنگدستی او را وادار به این اقدام کرد. در برخی روایات آمده است که دلیل بی‌مهری‌های سلطان محمود به فردوسی، مذهب او و شیعه بودنش بود. همچنین، اطرافیان سلطان نیز از حکیم توس بدگویی می‌کردند و به این بی‌مهری دامن می‌زدند.
خشم فردوسی و ترک غزنین
وقتی سلطان محمود به فردوسی گفت که قهرمانان شاهنامه، به ویژه رستم، قهرمانانی بی‌ارزش هستند و قهرمانان سپاه غزنوی بسیار برترند، این سخنان خشم حکیم توس را برانگیخت. او پس از این رفتار زشت، شعری سرود و غزنین را ترک کرد.
فردوسی سال‌های پایانی عمر خود را در شهرهایی چون ری، هرات و طبرستان سپری کرد.
زندگینامه دیگر افراد موفق: اگر به مطالعه زندگینامه افراد موفق علاقه دارید توصیه می‌کنیم مقالات اپرا وینفری، سعدی، دونالد ترامپ و نیما یوشیج را در رسانۀ دانشگاه کسب و کار بخوانید.
پشیمانی سلطان محمود
سال‌ها بعد، سلطان محمود از رفتار خود نسبت به فردوسی پشیمان شد و تصمیم به دلجویی از او گرفت. او قاصدی را همراه با پاداشی به سمت شهر توس فرستاد، اما متأسفانه این اقدام چون نوشدارویی پس از مرگ بود؛ زیرا فردوسی در آن زمان درگذشته بود. دختر فردوسی نیز پاداش سلطان محمود را نپذیرفت و قاصد را به غزنین بازگرداند.
سال‌های پایانی زندگی فردوسی
تاریخ دقیقی از درگذشت فردوسی در منابع ثبت نشده است، اما بر اساس روایت‌ها، او حوالی ۴۱۱ هجری قمری، معادل با ۳۹۷ هجری شمسی درگذشت. به نظر می‌رسد که فردوسی حدود ۸۰ سال عمر کرده است و در شرایطی سخت و نابه‌سامان از نظر مالی از دنیا رفت. در زمان مرگ او، دفن شیعیان در شهر توس ممنوع بود و به همین دلیل مردم مانع از دفن پیکر او در این شهر شدند. در نهایت، فردوسی در حیاط خانه‌اش به خاک سپرده شد. یکی از حاکمان غزنوی بعد از دفن او، بنایی برای بزرگداشت فردوسی ساخت، اما این بنا در گذر زمان ویران شد.
بازسازی مقبره
در دوران حکومت پهلوی و به دستور رضا شاه، مقبره فردوسی بازسازی شد و در سال ۱۳۱۳، در روز آیین هزاره فردوسی، این آرامگاه رونمایی گردید. هوشنگ سیحون، معمار بزرگ ایرانی، در سال ۱۳۴۸ بنای آرامگاه را به شکل کنونی طراحی و تکمیل کرد. آرامگاه فردوسی با سنگ مرمر ساخته شده و دارای تالاری مربع شکل است که اشعار شاهنامه در آن حک شده است. نمای بیرونی آرامگاه از جنس کاشی، سنگ و بتن است و شباهت‌هایی به مقبره کوروش در پاسارگاد دارد.
در محوطه آرامگاه، کتابخانه و موزه‌ای وجود دارد که آثار کشف شده در منطقه توس و نسخ خطی متعلق به این شهر را نگهداری می‌کند. باغ زیبا و سرسبز آرامگاه، همراه با تندیس بزرگ فردوسی، مکان مناسبی برای بازدیدکنندگان است. در این آرامگاه، مهدی اخوان ثالث و محمدرضا شجریان، استاد آواز ایران، نیز به خاک سپرده شده‌اند. آرامگاه فردوسی، به عنوان گنجینه‌ای بزرگ در ادبیات ایران، نماد فرهنگ اصیل ایرانی و یادآور شاهکار ماندگار او، شاهنامه، محسوب می‌شود.
آثار و اشعار فردوسی
ابوالقاسم فردوسی، بزرگ‌ترین شاعر فارسی‌زبان که شهرتی جهانی دارد، به عنوان یکی از ارکان ادبیات ایران شناخته می‌شود. متأسفانه، جزئیات زیادی درباره زندگی این شاعر بزرگ در دسترس نیست و در زمان حیات او، آثارش به درستی مورد توجه قرار نگرفت. اما یک قرن بعد، نظامی گنجوی به دلیل علاقه‌اش به آثار فردوسی، شروع به تحقیق و نوشتن درباره این شاعر حماسی کرد و اطلاعاتی از زندگی او جمع‌آوری کرد که برای نخستین بار در تاریخ ثبت شد.
اشعار شاهنامه و تأثیرگذاری آنها
فردوسی با روحیه وطن‌دوستی و طبع پرشور خود، داستان‌های کهن ایران را به زیبایی در اشعارش به تصویر کشید. او به شدت عاشق فرهنگ و تاریخ ایران بود و در آثارش از دروغ، تملق و هجو پرهیز کرد.
شاهنامه، اثر حماسی او، به عنوان حماسی‌ترین اثر در ادبیات ایران شناخته می‌شود و به وضوح ارزش‌های اخلاقی و انسانی را در خود جای داده است.
نظامی گنجوی، به دلیل علاقه‌اش به فردوسی، تحت تأثیر او قرار گرفت و آثارش منبعی غنی برای شناخت بهتر حکیم توس به شمار می‌آید. به دلیل ارزش بالای فردوسی در فرهنگ ایران، روز ۲۵ اردیبهشت، مصادف با ۱۴ مه، به عنوان روز بزرگداشت فردوسی نام‌گذاری شده و در این روز در سراسر ایران جشن‌هایی به همراه شاهنامه‌خوانی برگزار می‌شود.
همه چیز از شاهنامه: اثر درخشان فردوسی
قبل از فردوسی، دقیقی توسی تلاش کرد بر اساس نسخه‌ای از شاهنامه ابومنصوری، مجموعه‌ای منظوم از تاریخ ایران را بسراید. او حدود ۱۰۰۰ بیت شعر سرود که با مرگ ناگهانی‌اش در جوانی، کارش ناتمام ماند. این اثر، منبعی برای فردوسی محسوب شد و به او کمک کرد تا شاهنامه خود را بنویسد.
پس از مرگ فردوسی، شاعران بسیاری تحت تأثیر شاهنامه قرار گرفتند و به خلق آثار حماسی پرداختند، از جمله «خاوران‌نامه» اثر ابن حسام خوسفی و «پنج گنج» نظامی گنجوی.
شاهنامه، اثر ارزشمند فردوسی، شامل ۶۰ هزار بیت شعر است و سه دوره تاریخی، اساطیری و پهلوانی را روایت می‌کند. در این اثر، نیک و بد، حق و باطل و خیر و شر همواره در حال رقابت هستند. فردوسی با سرودن این کتاب، اساطیر و قهرمانان ملی را زنده کرد و روایتی از نبرد با فساد و بدخویی را به مخاطبانش ارائه داد. او شاهنامه را به عنوان کاخی بلند از فرهنگ فارسی توصیف می‌کند که از آسیب‌ها در امان خواهد ماند:
پی افکندم از نظم کاخی بلند که از باد و باران نیابد گزند
اهمیت شاهنامه
شاهنامه تنها یک اثر ادبی نیست، بلکه شناسنامه و سندی مکتوب از فرهنگ و سنت دیرینه ایرانیان است. این اثر به ما کمک می‌کند تا به عمق فرهنگ غنی ایران پی ببریم. نام «شاهنامه» را خود فردوسی بر روی کتابش نگذاشت و پس از درگذشت او، دیگران آن را به این نام خواندند. شخصیت‌های شاهنامه، همچون رستم و سیاوش، همواره در برابر ظلم و ناعدالتی ایستادگی کردند و این داستان‌ها الهام‌بخش نسل‌های بعدی بوده‌اند.
فردوسی با سرودن شاهنامه، پیرو راه شاعران پیشین مانند دقیقی توسی و مسعودی مروزی بود که پیش از او تلاش کردند تاریخ ایران را به صورت منظوم روایت کنند. برخی مورخان شاهنامه ابومنصوری را مهم‌ترین مرجع فردوسی در نگارش شاهنامه می‌دانند.
زندگینامه دیگر افراد موفق: اگر به مطالعه زندگینامه افراد موفق علاقه دارید توصیه می‌کنیم مقالات گاندی، جیم ران، فارابی و راکفلر را در رسانۀ دانشگاه کسب و کار بخوانید.
درون‌مایه شاهنامه
آزادگی و آزادخواهی ملت ایران در درون‌مایه شاهنامه مشهود است. شخصیت‌های برجسته‌ای چون رستم، سیاوش، کیخسرو و کاوه، همواره در نبرد بین نیکی و شر قرار دارند و برای آزادی و عدالت می‌جنگند. فردوسی، با عشق به پیامبر اسلام و پیروان اهل بیت، در اشعارش به ستایش دین اسلام نیز پرداخته است.
عشق و احساس در شاهنامه
عشق نیز در شاهنامه حضوری پررنگ دارد. فردوسی با بهره‌گیری از زبان حماسی، عشق را به زیبایی توصیف می‌کند و جزئیات داستان‌ها را به گونه‌ای روایت می‌کند که خواننده گویی در کنار پهلوانان داستان ایستاده است. صنایع ادبی، تصویرسازی طبیعت و تشبیه‌های بدیع در اشعار فردوسی به وضوح مشهود است.
تلفیق افسانه و تاریخ
شاهنامه به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود: تاریخی، اساطیری و پهلوانی. این اثر تاریخ کامل تمدن ایرانیان را از زمان کیومرث تا انقراض حکومت ساسانیان روایت می‌کند. در بخش اساطیری، رویدادهای تاریخی از زمان پادشاهی کیومرث تا ظهور فریدون به تصویر کشیده شده و دغدغه‌های شاهان ایرانی در سرکوب دیوان به وضوح نمایان است.
با توجه به این ویژگی‌ها، شاهنامه فردوسی نه تنها یک اثر ادبی بلکه یک گنجینه فرهنگی است که به ما کمک می‌کند تا با تاریخ و فرهنگ غنی ایران آشنا شویم.
تأثیر فردوسی بر فرهنگ و زبان فارسی
فردوسی با خلق شاهنامه، نه تنها به ادبیات فارسی جان تازه‌ای بخشید، بلکه به هویت فرهنگی و ملی ایرانیان نیز شکل داد. تأثیر او بر زبان فارسی و فرهنگ ایرانی، به عنوان یک میراث فرهنگی ارزشمند، همچنان ادامه دارد و نسل‌های آینده را به یادآوری و حفظ این گنجینه فرهنگی ترغیب می‌کند. برخی از مهم‌ترین تاثیرات او بر فرهنگ ایران عبارت است از:
1. احیای زبان فارسی
فردوسی با نگارش شاهنامه، نقش بسزایی در احیای زبان فارسی و حفظ آن در برابر تهدیدات زبانی و فرهنگی دوران خود ایفا کرد. در زمان او، زبان فارسی تحت تأثیر زبان‌های بیگانه و به ویژه زبان عربی قرار گرفته بود. فردوسی با استفاده از زبان ساده و روان، توانست زیبایی و غنای زبان فارسی را به تصویر بکشد و آن را به عنوان زبانی معتبر در ادبیات معرفی کند.
2. تأثیر فردوسی بر ادبیات فارسی
شاهنامه به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار ادبیات فارسی، الهام‌بخش بسیاری از شاعران و نویسندگان بعدی بوده است. آثار فردوسی به ویژه در عرصه شعر حماسی و داستان‌سرایی، الگویی برای شاعران بزرگ مانند حافظ، سعدی و نظامی گنجوی به شمار می‌آید. این تأثیر نه تنها در شعر، بلکه در نثر فارسی نیز مشهود است و نویسندگان بعدی از سبک و زبان فردوسی بهره‌برداری کرده‌اند.
3. تقویت هویت ملی
فردوسی با روایت داستان‌های حماسی و ملی ایران، به تقویت هویت ملی و فرهنگی ایرانیان کمک کرد. شاهنامه نه تنها تاریخ و فرهنگ ایران را به تصویر می‌کشد، بلکه ارزش‌های اخلاقی و انسانی را نیز در خود جای داده است.
شخصیت‌های این اثر، مانند رستم و سیاوش، نمادهایی از شجاعت، وفاداری و مبارزه برای حق و حقیقت هستند که به نسل‌های بعدی الهام می‌بخشند.
4. حفظ فرهنگ و سنت‌های ایرانی
فردوسی با سرودن شاهنامه، سنت‌ها و آداب و رسوم ایرانی را حفظ و به نسل‌های آینده منتقل کرد. این اثر به عنوان یک مرجع معتبر فرهنگی، اطلاعاتی درباره تاریخ، اساطیر و شخصیت‌های ملی ایران ارائه می‌دهد و به شناخت بهتر فرهنگ ایرانی کمک می‌کند. همچنین، داستان‌های شاهنامه، به عنوان بخشی از ادبیات شفاهی، در مراسم‌ها و جشن‌های ملی به یاد آورده می‌شوند.
5. تأثیر فردوسی بر زبان و اصطلاحات فارسی
فردوسی با استفاده از واژگان و اصطلاحات بومی و غنی، زبان فارسی را تقویت کرد و به آن زیبایی و عمق بخشید. بسیاری از کلمات و عبارات به کار رفته در شاهنامه، به زبان روزمره فارسی وارد شده و در ادبیات و مکالمات معاصر نیز استفاده می‌شوند. این تأثیر به قدری عمیق است که می‌توان گفت فردوسی یکی از بزرگ‌ترین پاسداران زبان و ادب فارسی است.
مشهورترین اشعار فردوسی
تا این بخش از مقاله دانشگاه کسب و کار با زندگینامه فردوسی و اثر مهم او آشنا شدیم. در این قسمت قصد داریم برخی از ابیات زیبای او را در کنار هم بخوانیم تا بیشتر با سبک و مضامین شعری این شاعر بزرگ آشنا شویم.
ابیاتی با مضمون مرگ و فنا
اگر تندبادی برآید ز کُنج به خاک افگند نارسیده تُرُنج
ستمگاره خوانیمش ار دادگر؟ هنرمند دانیمش ار بی‌هنر؟
اگر مرگ داد است بیداد چیست؟ ز داد این همه بانگ و فریاد چیست؟
از این راز جان تو آگاه نیست بدین پرده اندر تو را راه نیست
همه تا در آز رفته فراز به کس برنشد این در راز باز
به رفتن مگر بهتر آیدش باز چو آرام یابد به دیگر سرای
دم مرگ چون آتش هولناک ندارد ز بُرنا و فرتوت پاک
در این جای رفتن نه جای درنگ بر اسپ فناگر کشد مرگ تنگ،
چنان دان که داد است و بیداد نیست چو داد آمدش، جای فریاد نیست
***
چو آمد مر آن کینه را خواستار سرآمد کیومرث را روزگار
برفت و جهان مردری ماند ازوی نگر تا که را نزد او آبروی
جهان فریبنده را گرد کرد ره سود بنمود و خود مایه خورد
جهان سربه‌سر چون فسانه ست و بس نماند بد و نیک بر هیچ‌کس
***
چه باید همه زندگانی دراز چو گیتی نخواهد گشادنت راز
همی پروراندت با شهد و نوش جز آواز نرمت نیاید به گوش
یکایک چو گویی که گسترد مهر نخواهد نمودن به بد نیز چهر
بدو شاد باشی و نازی بدوی همان راز دل را گشایی بدوی
یکی نغز بازی برون آورد به دل اندرون درد و خون آورد
دلم سیر شد زین سرای سپنج خدایا مرا زود برهان ز رنج
زندگینامه دیگر افراد موفق: اگر به مطالعه زندگینامه افراد موفق علاقه دارید توصیه می‌کنیم مقالات بقراط، استیون هاوکینگ، چه گوارا و نیکولا تسلا را در رسانۀ دانشگاه کسب و کار بخوانید.
ابیات فردوسی درباره خرد
خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای
ازو شادمانی و زویت غمیست وُ زویت فزونی و هم زو کمی‌ست
خرد تیره و مرد روشن روان نباشد همی شادمان یک زمان
چه گفت آن سخنگوی مرد از خرد که دانا ز گفتار او برخورد:
کسی کو خرد را ندارد به پیش دلش گردد از کرده خویش ریش
هشیوار دیوانه خواند وُرا همان خویش بیگانه داند وُرا
ازویی به هر دو سرای ارجمند گسسته خرد پای دارد به بند
***
خرد چشم جان ست چون بنگری تو بی‌چشم شادان جهان نسپری
نخست آفرینش خرد را شناس نگهبان جان ست و آن سه پاس
سه پاس تو چشم است و گوش و زبان گزین سه رسد نیک و بد بی‌گمان
خرد را و جان را که یارد ستود وگر من ستایم که یارد شنود؟
ز هر دانشی چون سخن بشنوی از آموختن یک زمان نغنوی
چو دیدار یابی به شاخ سخن بدانی که دانش نیاید به بن
ابیات فردوسی درباره خداوند
به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد
خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای
خداوند کیوان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر
ز نام و نشان و گمان برترست نگارنده برشده پیکرست
به بینندگان آفریننده را نبینی مرنجان دو بیننده را
نیابد بدو نیز اندیشه راه که او برتر از نام و از جایگاه
سخن هرچه زین گوهران بگذرد نیابد بدو راه جان و خرد
خرد گر سخن برگزیند همی همان را گزیند که بیند همی
ستودن نداند کس او را چو هست میان بندگی را ببایدت بست
***
از آغاز باید که دانی درست سر مایه گوهران از نخست
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید بدان تا توانایی آرد پدید
سر مایه گوهران این چهار برآورده بی‌رنج و بی‌روزگار
یکی آتشی برشده تابناک میان آب و باد از بر تیره خاک
ابیاتی در ستایش پیامبر (ص) و حضرت علی (ع)
چو گفت آن خداوند تنزیل و وحی خداوند امر و خداوند نهی
که خورشید بعد از رسولان مه نتابید بر کس ز بوبکر به
عمر کرد اسلام را آشکار بیاراست گیتی چو باغ بهار
پس از هردوان بود عثمان گزین خداوند شرم و خداوند دین
چهارم علی بود جفت بتول که او را به خوبی ستاید رسول
که من شهر علمم علیم در است درست این سخن قول پیغمبرست
گواهی دهم کاین سخن‌ها ز اوست تو گویی دو گوشم پر آواز اوست
علی را چنین گفت و دیگر همین کز ایشان قوی شد به هرگونه دین
نبی آفتاب و صحابان چو ماه به هم بسته یکدگر راست راه
زندگینامه دیگر افراد موفق: اگر به مطالعه زندگینامه افراد موفق علاقه دارید توصیه می‌کنیم مقالات مریم میرزاخانی، آدولف هیتلر و آنگلا مرکل را در رسانۀ دانشگاه کسب و کار بخوانید.
ابیات پایانی فردوسی درباره سرایش شاهنامه
چو بگذشت سال از برم شصت و پنج فزون کردم اندیشه درد و رنج
به تاریخ شاهان نیاز آمدم به پیش اختر دیرساز آمدم
بزرگان و با دانش آزادگان نبشتند یکسر همه رایگان
نشسته نظاره من از دورشان تو گفتی بدم پیش مزدورشان
چو سال اندر آمد به هفتاد و یک همی زیر بیت اندر آرم فلک
همی گاه محمود آباد باد سرش سبز باد و دلش شاد باد
چنانش ستایم که اندر جهان سخن باشد از آشکار و نهان
مرا از بزرگان ستایش بود ستایش ورا در فزایش بود
که جاوید باد آن خداوند مرد همیشه به کام دلش کارکرد
همش رای و هم دانش و هم نسب چراغ عجم آفتاب عرب
سرآمد کنون قصه یزدگرد به ماه سفندارمد روز ارد
ز هجرت شده پنج هشتاد بار به نام جهان داور کردگار
چو این نامور نامه آمد به بن ز من روی کشور شود پرسخن
ازآن پس نمیرم که من زنده‌ام که تخم سخن من پراگنده‌ام
هر آن کس که دارد هش و رای و دین پس از مرگ بر من کند آفرین
زندگینامه دیگر افراد موفق: اگر به مطالعه زندگینامه افراد موفق علاقه دارید توصیه می‌کنیم مقالات میشل اوباما، شجاع الدین شفا و الیف شافاک را در رسانۀ دانشگاه کسب و کار بخوانید.
نکات خواندنی درباره فردوسی
در اینجا برخی از حقایق جالب درباره فردوسی را برایتان گردآوری کرده‌ایم که ممکن است تا پیش از این درباره این شاعر بزرگ نشنیده باشید:
- تولد در روستای پاژ: فردوسی در سال ۳۱۹ هجری شمسی در روستای پاژ (نزدیک طوس) به دنیا آمد.
- حمایت از زبان فارسی: او با سرودن شاهنامه، نقش بسزایی در احیای زبان فارسی و حفظ آن در برابر تهدیدات زبانی ایفا کرد.
- نوشتن شاهنامه: فردوسی حدود ۳۰ سال از عمر خود را صرف نگارش شاهنامه کرد که شامل ۶۰ هزار بیت شعر است.
- عدم وابستگی به دربار: فردوسی هرگز به تملق و چاپلوسی از شاهان دربار برای کسب اعتبار و حمایت نیندیشید.
- علاقه به فرهنگ ایران: او به شدت عاشق تاریخ و فرهنگ ایرانی بود و این عشق را در اشعارش به وضوح نشان داد.
- پشیمانی سلطان محمود: سال‌ها پس از مرگ فردوسی، سلطان محمود غزنوی از رفتار خود نسبت به او پشیمان شد و تلاش کرد تا دلجویی کند، اما دیگر دیر شده بود.
- روز بزرگداشت فردوسی: روز ۲۵ اردیبهشت به عنوان روز بزرگداشت فردوسی نام‌گذاری شده و در این روز جشن‌هایی به همراه شاهنامه‌خوانی برگزار می‌شود.
- تأثیر بر شاعران بعدی: فردوسی به عنوان الگوی شاعران بزرگ بعدی، از جمله حافظ و سعدی، شناخته می‌شود.
- عشق به دین اسلام: فردوسی در اشعارش به مدح دین اسلام و پیامبر اسلام نیز پرداخته است.
- زندگی در فقر: در سال‌های پایانی عمرش، فردوسی در شرایط مالی سختی زندگی می‌کرد و تمام ثروت خود را در راه نوشتن شاهنامه از دست داد.
- مرگ در سن بالا: فردوسی در حوالی سال ۴۱۱ هجری قمری درگذشت و برآورد می‌شود که حدود ۸۰ سال عمر کرده است.
- آرامگاه در توس: آرامگاه فردوسی در شهر توس، نزدیک زادگاهش، واقع شده و به عنوان یک جاذبه فرهنگی و تاریخی شناخته می‌شود.
کلام پایانی
ابوالقاسم فردوسی، با خلق شاهنامه، نه تنها به عنوان یک شاعر بزرگ در تاریخ ادبیات فارسی شناخته می‌شود، بلکه به عنوان نگهبان فرهنگ و هویت ملی ایرانیان نیز مطرح است. او با قلمش داستان‌های کهن و قهرمانان ملی را زنده کرد و با احیای زبان فارسی، جانی تازه به آن بخشید. اشعار فردوسی در شاهنامه، فراتر از یک اثر ادبی، شناسنامه‌ای از تاریخ، فرهنگ و ارزش‌های انسانی ایرانیان است که در گذر زمان همچنان الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهد بود.
فردوسی با عشق به وطن و تعهد به حقیقت، در برابر بی‌مهری‌ها و چالش‌ها ایستادگی کرد و با سرودن اشعارش، نه تنها تاریخ را حفظ کرد، بلکه روح آزادی و شجاعت را در دل ایرانیان زنده نگه داشت. روز بزرگداشت فردوسی، فرصتی است تا ما به یاد او و آثارش، به گنجینه‌های فرهنگی خود احترام بگذاریم و با الهام از آموزه‌های او، به ساختن آینده‌ای بهتر برای سرزمین‌مان بپردازیم. در نهایت، فردوسی نه تنها یک شاعر، بلکه یک نماد از اراده و عشق به وطن است که با آثارش، همواره در قلب و ذهن مردم ایران جاودانه خواهد ماند. نظر شما درباره این شاعر گرانقدر و اثر مهم او چیست؟ شما کدام یک از داستان‌های شاهنامه را بیشتر دوست دارید؟ آیا تا به حال به مقبره فردوسی رفته‌اید؟ نظرات ارزشمند خود را با ما در دانشگاه کسب و کار در میان بگذارید.
منبع: Wikipedia
